الکسیس کارل (Alexis carrel) فیزیولوژیست و پزشک فرانسوی است; در شهر لیون (1873 م) به دنیا آمد و در پاریس (1942) در گذشت . او به خاطر تحقیقات درباره بخیه عروق و پیوند اعضای بدن در سال 1912 جایزه نوبل را در پزشکی دریافت کرد . اثر مهم کارل «انسان موجود ناشناخته‏» است .

دعا کردن تنها عبادت نیست; تشعشعی است که از روح دعا کننده بر می‏خیزد، نیرومندترین شکل انرژی است که شخص می‏تواند تولید کند . تاثیر دعا بر روح و جسم آدمی، به اندازه تاثیر غده‏های ترشح کننده بدن قابل اثبات است . نتایج آن را می‏توان از راه افزایش کارآمدی بدن، افزایش نیروی فکری، زیادتر شدن طاقت اخلاقی، و عمیق‏تر شدن فهم آدمی از واقعیت‏هایی که با روابط بشری همراه است، اندازه گرفت .
اگر صمیمانه به دعا و نماز بپردازید، خواهید دید زندگی شما به صورت عمیق و مشهود تغییر خواهد کرد . دعا با علامت نازدودنی خود مهری بر همه رفتار و کردار ما می‏زند . در اشخاصی که زندگی درونی‏شان بدین گونه تقویت‏یافته، آرامش و سکونی خاص دیده می‏شود . در عمق ضمیر شعله‏ای فروزان می‏شود و آدمی خود را می‏بیند . خود خواهی و خود پسندی احمقانه و ترس‏ها و آزها و اشتباهات خود را کشف می‏کند . در درونش الزام اخلاقی و فروتنی عقلانی پدید می‏آید; و به این ترتیب، روح به کشور لطف و عنایت الاهی سفر می‏کند .
نیروی دعا به اندازه نیروی جاذبه زمین حقیقت دارد . من، به عنوان یک پزشک، بیمارانی را دیده‏ام که پس از مایوس شدن از هر نوع درمان در نتیجه تاثیر دعا از بستر بیماری برخاسته‏اند . تنها نیرویی که ظاهرا بر «قوانین طبیعت‏» پیروز می‏شود، دعا است . هر وقت دعا به صورتی شگفت‏انگیز چنین اثری از خود ظاهر سازد، می‏گویند «معجزه‏» صورت گرفته است . ولی، در قلب مردان و زنانی که دریافته‏اند دعا در زندگی روزانه‏شان نیرویی مددکار است، هر لحظه معجزه‏ای صورت می‏گیرد .
بسیاری از مردم دعا را پناهگاه ضعیفان یا درخواست کودکان برای به دست آوردن خیرات مادی تصور می‏کنند . این تصور به همان اندازه نا به جا است که کسی تصور کند باران ابزار پر کردن آبخوری مرغان است . اگر بخواهیم درست‏سخن بگوییم، باید دعا را فعالیتی به شمار آوریم که برای تکامل صحیح شخصیت و آخرین مرحله کمال ملکات انسانی ضرورت دارد . اجتماع کامل و هماهنگ بدن و فکر و روح تنها در دعا و نماز پدید می‏آید و به آدمی که همچون نی شکننده است، نیرومندی و استقامتی برون از حد تصور می‏بخشد .
حقیقت کلماتی مانند «از خدا بخواهید که به اجابت‏خواهد رسید» با آزمایش بشری به اثبات رسیده است . دعای حقیقی مانند رادیوم منبع نوعی انرژی درخشان است که از خود آن پیدا می‏شود . . . .
چرا دعا نیرویی چنین مؤثر به ما می‏بخشد؟ برای پاسخ به این پرسش (البته خارج از قضاوت علم) باید به این نکته اشاره کنم که همه دعاها در یک چیز اشتراک دارند . دعای دسته جمعی در یک مسجد یا کلیسا با آداب و تشریفات خود و در خواست‏ساده مرد بدوی برای این‏که شکار خوب نصیبش شود، هر دو یک حقیقت را نشان می‏دهند و آن این‏که انسان‏ها می‏خواهند نیروی محدود خود را از راه پیوستگی با سر چشمه پایان‏ناپذیر همه انرژی‏ها تقویت کنند و از آن مدد گیرند . وقتی دعا می‏کنیم و نماز می‏خوانیم، خود را به نیروی فنا ناپذیری که جهان را می‏گرداند، پیوند می‏زنیم . می‏خواهیم بخشی از این نیرو برای نیازمندی‏های ما مصروف شود . حتی در این حاجت‏خواستن، نقص‏های بشری ما جبران می‏شود; چون از حالت نماز و دعا بیرون می‏آییم، قوی‏تر شده‏ایم و آرامش پیدا کرده‏ایم .
دعا در همه جا ممکن است: خیابان، اتوبوس، دفتر کار، دکان، مدرسه، اتاق خلوت و کلیسا یا مسجد شلوغ . هیچ شرطی برای این‏که دعا کجا و چه وقت صورت گیرد، وجود ندارد .
اپیکتتوس، گفته است: «بیش از آنچه نفس می‏کشید به خدا بیندیشید .» برای این‏که شخصیت آدمی قالب‏ریزی شود، باید دعا و نماز به صورت عادت در آید . هیچ معنا ندارد آدمی صبحگاهان نماز بگزارد و پس از آن، در باقی مانده روز، حرکاتی مانند وحشیان داشته باشد . دعای راستین نوعی زندگی است و درست‏ترین زندگی، نوعی دعا کردن به شمار می‏آید .
امروز، بیش از هر زمان دیگر، دعا در زندگی ضرورت دارد . کم توجهی به دین، جهان را به کناره پرتگاه کشانیده است . متاسفانه عمیق‏ترین منابع نیرو و کمال ما توسعه نیافته مانده است . دعا که اساسی‏ترین ورزش روح است، باید در زندگی خصوصی ما دخالت داشته باشد . روح از یاد رفته آدمی باید چنان محکم شود که دیگر بار وجود خود را اثبات کند . اگر نیروی دعا بار دیگر آزاد شود و در زندگی مردان و زنان دخالت کند و اگر روح، مراد خود را شجاعانه آشکار سازد، امید آن که تیر دعاهای ما برای رسیدن به جهانی بهتر به هدف اجابت رسد، وجود دارد .